جنگ هفتاد ودو ملت همه را عذر بنه 

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

آتش آن نیست که بر شعله او خندد شمع 

آتش آنست که در خرمن پروانه زدند 

روایت مفصل امام صادق (ع) در علائم غیر حتمی:هرگاه دیدی که حق بمیرد و طرفدارانش نابود شوند؛ و ظلم و ستم فراگیر شده است؛ و قرآن فرسوده و بدعت‌هایی از روی هوا و هوس در مفاهیم آن بوجود آمده است؛ و دیدی دین خدا، عملاً، توخالی شده، همانند ظرفی که آن را واژگون سازند!

و همچنین هر گاه دیدی که اهل باطن بر اهل حق پیشی گرفته‌اند؛ و کارهای بد آشکار شده و از آن نهی نمی‌شود، و بدکاران بازخواست نمی‌شوند؛ و مردان به مردان و زنان به زنان اکتفا می‌کنند.

و هنگامی که دیدی ‌افراد با ایمان سکوت کرده، و سخنشان را نمی‌پذیرند؛ و دیدی که شخص بدکار دروغ گوید، و کسی دروغ و نسبت ناروای او را رد نمی‌کند؛ و دیدی که بچه‌ها به بزرگان احترام نمی‌گذارند؛ و قطع رحم می شود.

….

حضرت‌ آیت‌الله‌العظمی بهجت قدس‌سره امام عصر سلام‌الله‌علیه را چشم بینا و گوش شنوای الهی می‌دانست و به اطرافیان خویش آموخته بود که هر چه بگوییم، پیش از آنکه به گوش مخاطبمان برسد، به امام عصر عجل‌الله‌فرجه‌الشریف رسیده است. آثار این اعتقاد نیز در تمام زندگی ایشان مشهود بود. آنان‌که با زندگی این مرجع عالی‌قدر آشنایی دارند، می‌دانند که شیفتگی ایشان به حضرت حجت سلام‌الله‌علیه، بیش از آن بود که به توصیف درآید. همین شیفتگی موجب می‌شد که هر از گاهی به مناسبت‌های گوناگون از مولا و امام خویش سخن بگوید تا با ذکر آن حضرت، جان تشنگان آن سرور غایب را سیراب کند. آنچه در پی می‌آید، بخشی از این گفتارهاست.

در روایت است که: «دین‌داری در آخرالزمان مثل نگاه‌داشتن آتش در دست است».[1] آیا هنوز وقت آن نرسیده است؟! لابد طبلش را می‏‌زنند تا بیدار شویم که امروز دین‏‌داری سخت‏‌تر از نگاه‌داشتن آتش در دست است!

در محضر بهجت، ج۳، ص۳۸

***

سؤال: از حضرت رسول صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم درباره‌ آخرالزمان و فتنه‌های آن نقل شده که فرموده‌اند: «تشخیص تکلیف در آن زمان مشکل است»؛ پس چه باید کرد؟

جواب: اگر به دست آوردن تکلیف مشکل باشد، احتیاط کردن که مشکل نیست. باید توقف کرد و احتیاط نمود. ریختن خون مردم و هتک اعراض آنها و از بین بردن اموال و دین آنها شوخی نیست، برای ما اتمام حجت شده است.

در محضر بهجت، ج۱، ص ۱۴۳

***

(بیشتر…)

«ستکون بعدی فتنة، فإذا کان ذلک فالزموا على بن أبى طالب، فإنه أول من یرانی، و أول من یصافحنى یوم القیامة، هو الصدیق الأکبر، و هو فاروق هذه الأمة، یفرق بین الحق و الباطل»

“به زودی بعد از من فتنه خواهد بود و به هنگام آن فتنه شما همراه و ملازم «علی بن ابی طالب» (ع) باشید بی تردید او اوّلین نفر است که مرا خواهد دید و  با من در روز قیامت مصافحه خواهد کرد. او «صدّیق اکبر» و« فاروق» این امّت و جداکننده حق از باطل است.”

آخرین توقیع شریف امام زمان(عج) خطاب به آخرین نایب خاص خود، یعنى على بن محمد سمرى است.

هنگامى که زمان رحلت ابوالحسن سمرى فرا رسید و مرگ وى نزدیک گردید، به وى گفتند: چه کسى را جانشین خودتان قرار می‌دهید؟ او در جواب، توقیعى درآورد و به مردم نشان داد، که متن آن بدین گونه است:

بسم الله الرحمن الرحیم

« یا على بن محمد السمرى اعظم الله اجرا خوانک فیک، فانک میت ما بینک و بین ستة ایام، فاجمع امرک و لاتوص الى احد فیقوم مقامک بعد وفاتک، فقد وقعت الغیبة التامة. فلا ظهور الا بعد اذن الله تعالى ذکره، و ذلک بعد طول الامد و قسوة القلوب و امتلاء الارض جوراً. و سیأتى الى شیعتى من یدعى المشاهدة، الا فمن ادعى المشاهده قبل خروج السفیانى و الصیحة فهو کذاب مفتر، و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم. فنسخوا هذا التوقیع و خرجوا، فلما کان الیوم السادس عادوا الیه و هو یجود بنفسه فقال له بعض الناس: من وصیک من بعدک؟ فقال: لله امر هو بالعه، و قضى فهذا آخر کلام سمع منه (ره). »

پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) یکبار دیگر به هنگام تأویل در وضع شیعیان آخرالزمان دستها را به سوی آسمان برافراشت و گفت:

خداوندا! برادرانم را به من بنمایان. یکی از اصحاب گفت: مگر ما برادران شما نیستیم؟ ای رسول گرامی خدا!!!

همانا خداوند گروهی از اموات را با همان صورت و چهره‌ای که داشتند به دنیا برگرداند، گروهی را عزیز و گروهی را ذلیل می‌کند. این هنگام قیام و ظهور مهدی آل‌محمّد(ص) محقّق می‌شود.

 «بازگشت مردگان به دنیا یا رجعت، از عقاید مسلّم شیعیان، و برگرفته از آیات قرآن و روایات متواتراست.»(۱)

«رجعت در لغت از کلمه رجوع به معنای برگشتن و برگرداندن به مکان، حالت و گفتار سابق است. «الرَّجْعَة» به معنای برگشتن به دنیا پس از مرگ، استعمال می‌شود. گفته می‌شود: فلانی ایمان به رجعت دارد؛ یعنی ایمان دارد که بعد از مرگ به دنیا برمی‌گردد.»(۲)

«و در اصطلاح، عبارت است از این‌که خداوند، همزمان با ظهور حضرت مهدی‌(عج) عدّه‌ای از بندگان صالح خودش را که در ایمان و عمل، اسوه‌ی مؤمنان بوده‌اند و هم چنین عدّه‌ای از کفّار و منافقان که در کفر و نفاق، سر سلسله‌ی کفّار و منافقان بوده‌اند، با همان ویژگی‌های روحی و جسمی خودشان به دنیا برمی‌گرداند تا این‌که هر دو گروه، در حدّ امکان نتیجه‌ی دنیایی اعمالشان را دریافت کنند.(۳)