زاد و توشۀ سفر یعنی آنچه مسافر به همراه خود برمی‌دارد تا با کمک آن بتواند راه را بپیماید و به سرمنزل مقصود راه یابد. سلوک الی الله هم چون سفری روحانی است نیاز به زاد و توشۀ مناسب خود دارد. زاد و توشۀ سلوک چیزی جز اعمال و آدابی که سالک انجام می‌دهد تا به مقصد برسد، نیست.
مردی بود که همیشه با خدای خود راز و نیاز می کرد و داد الله، الله سر می داد؛ شیطان، روزی بر او ظاهر شد و وسوسه اش کرد، و کاری کرد که این عابد برای همیشه خاموش شد؛ شیطان گفت: ای مرد!این همه که تو الله الله می گویی، آخر یک مرتبه شد که تو لبیک بشنوی؟ تو اگر در هر خانه ای رفته بودی و این اندازه ناله می کردی لااقل یک بار جوابت را داده بودند، و یک دفعه گفته بودند: لبیک!این مرد دید حرف منطقی است – البته در ظاهر – و سبب شد که دهانش بسته شود و دیگر الله الله نگوید؛ در عالم رؤیا، هاتفی به او گفت: تو چرا مناجات را ترک کردی؟ گفت: این همه مناجات که می کنم، این همه درد و سوزی که دارم، یک مرتبه هم در جواب من لبیک گفته نشد؛ هاتف به او گفت: ولی من مأمورم از طرف خدا جوابت را بدهم:
گفت، آن الله تو لبیک ماست – و آن نیاز و درد و سوزت پیک ماست
حیله و چاره جویی های تو – جذب ما بود و گشاد این پای تو
ترس و عشق تو کمند لطف ماست – زیر هر یا رب تو لبیک هاست
1. اشاراتی به معانی
مُقرّبین: نزدیکان قُرب: نزدیکی، مجاورت اَقرباء، اَقارب: نزدیکان، نزدیک‌ترها
2. اشاراتی از قرآن
1- لَن یَستَنکِفَ المسیحُ أن یَکون عبداً لِلّه و لا الملائکه المقرّبون: مسیح از این‌که بنده خدا باشد هرگز سرباز نمی‌زند و فرشتگان مقرّب نیز. (نساء:172)
2- والسّابِقون السّابِقون اولئکَ المُقرّبین: پیشتازان پیشتازند آنان نزدیکان (به خداوند) اند. (واقعه:11-10)
1. اشاراتی به معانی
ملکوت: فرمان فرمایی، گستره، چیرگی و حکومت مُلک: حکومت و اداره امور، قلمرو حکمرانی، حوزه اقتدار
2. اشاراتی از قرآن
اگر کتابی بود که عکس اشیا را نشان می داد، آن کتاب همین قرآن است که بهشت و جهنم را نشان می دهد، با این همه ما این گونه بی تفاوت هستیم و به دنیا دل بسته ایم. ای کاش ما به التفاوت چیزی بود که ارزش جدا شدن از حق و پیوستن به باطل را داشت. دنیا و مقاماتش چه ارزش دارد؟ خدا می داند که صاحبان مقامات معنوی در اوقات خلوت و مناجات چه حالی دارند، و خاموشی فکر چگونه آنها را در اثر مشاهده انوار الهی می سوزاند ولو در مدت کوتاه!
معرفةاللّه، اعظم العبادات است، و همه تکالیف مقدمه معرفت خدا هستند، ولی معرفت خدا واجب و مطلوب نفسی است. اگر کسی اهلیت داشته باشد، یعنی طالب معرفت باشد و در طلب، جدیت و خلوص داشته باشد، در و دیوار به اذن اللّه معلمش خواهند بود؛ و گر نه سخن پیغمبر صلی اللّه علیه وآله هم در او اثر نخواهد کرد، چنان که در ابوجهل اثر نکرد!
اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بندگانی هستند که علم و صوابشان مطرد (فراگیر) است، یعنی با داشتن مقام عصمت نه خطا می کنند و نه خطیئه.
منتها ما چه می کنیم؟ این انوار را حفظ نمی کنیم. از یکی از بزرگان علما که با آشیخ حسنعلی(نخودکی اصفهانی) محشور بود، پرسیدم ایشان چگونه به این مقام نزد خدا رسیدند؟ آن ولی خدا جواب داد: “ایشان هرچه بدست می آورد نگه می داشت.” ولی ما انوار را ضایع می کنیم. شب بلند می شود نماز شب می خواند، صبح می نشیند غیبت می کند. نور نماز شب رفت. با یک حرف تلخ این نورها از بین می رود.
ذکر،اذکار و اوراد
× سیره و روش علماى اخلاق و عرفان نسبت به یکدیگر فرق مىکند، و هر کدام طریقى خاصّ در راه رسیدن به حقّ دارند.
سیره استاد نسبت به عموم و تلامذه خاصّ فرق مىکرد. هرکس طلب اوراد و ادعیه و توسّلاتى مىنمود، عطا مىکردند. امّا نسبت به خواص دستور تفکر و تعقل مىدادند و نکات ضعف و قوّت و آثار وضعى و اخروى را متذکّر مىشدند. بعضى که طریق بعضى عرفا را داشتند خیال مىکردند استاد فقط ذکر مىدهند، که این طور نبود، و همیشه مىفرمودند:
«اذکار و ادعیه با شرایط تأثیر مىگذارد و مراقبه حرف اوّل از شرایط لازم است.»
چنانچه بارها از مرحوم آقاى قاضى نقل نمودند.
× استاد نوع اذکار، از نظر کمّى و کیفى، لفظى و قلبى، زمانى و مکانى، روحى و جسمى، دنیوى و اخروى را براى خواص متذکّر مىشدند، و این رشته کار ساده و آسانى نیست؛ بلکه کسى بتواند که خود راه رفته باشد و هم حاذق به طالبان راه باشد.
دستورالعمل كليدى
× عربى از حجاز به منزل استاد آمد و پس از كمى كه نشست،
عرض كرد: «تقاضاى دستورالعملى كليدى دارم». همان وقت نيز يكى از دوستان
مجتهد هم بود، به منزل استاد وارد شد.
استاد در جواب آن عرب فرمود: «خدمت»
عرض كرد: «خدمت يعنى چه»؟
فرمود: «دائم در خدمت باشيد»
و توضيحى دادند كه مضمون آن، ترجمه اين قسمت از دعاى كميل بود:
«و حالى فى خدمتك سرمداً»
يعنى حال ظاهرى و باطنىام را به طور دائمى در كار كردن براى خودت قرار بده.
آن مجتهد گفت:
«نكته جالبى را به او فرموديد». (مژ: ص 23)
سیّد ابن طاووس به سند معتبر از حضرت رضا علیه السّلام روایت کرده: هرکه پس از نماز صبح صد مرتبه بگوید: بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ
این سایت مجموعه ای از سخنرانی ها و مطالب متنی در خصوص ،خودسازی ، سالکین بالله ،زندگینامه اولیاءالله ،دستورالعملهای اخلاقی ،مطالب آموزشی در حوزه سیر و سلوک عرفانی ،موضوعات آخرالزمانی و در نهایت معرفت و شناخت عرفانی به خود ،امامان معصوم (ع) ، قرآن کریم و خداوند گار هستی می باشد
