روح انسان حقیقتی مجرد است و تصور کجایی برای امری مجرد از ماده چندان صحیح به نظر نمی آید؛ زیرا مکان از عوارض ماده و مادیات است و مکان داری برای روح مجرد به معنای شناخته شده ما صحیح نیست و در این خصوص می توان گفت:

روح انسان در دو حالت از بدن او جدا می‌شود مرگ و خواب؛ این دو حالت شباهت بسیارى به هم دارند؛ ولى یک تفاوت عمده و اساسى میانشان هست که آن‌ها را از هم متمایز مى سازد و آن این که خداوند هم در مرگ و هم در خواب روح انسان را قبض مى کند، امّا در مرگ روح به طور کامل از بدن خارج می‌شود و دیگر به بدن باز نمى گردد. در نتیجه دستگاه‌های حیاتی بدن آدمى تعطیل مى شود، ولى در خواب، روح به طور کامل با بدن قطع رابطه نمی‌کند و به همین خاطر فقط بخشى از دستگاه‌های بدن تعطیل مى شود و در نهایت روح دوباره به بدن باز گردانده مى‌شود.

خداوند می‌فرماید:

اللَّهُ یَتَوَفَّى الانفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَ الَّتِى لَمْ تَمُتْ فِى مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِى قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الاخْرَى إِلَى أَجَل مُّسَمًّى؛

خداوند ارواح را به هنگام مرگ به تمامى باز مى ستاند و ارواحى را که نمرده اند نیز به هنگام خواب مى گیرد؛ سپس ارواح کسانى را که فرمان مرگ آن‌ها را صادر کرده، نگه مى دارد و ارواح دیگرى را [که باید زنده بمانند] تا سرآمد [وقت] معیّنى باز مى گرداند.