حضور قلب در نماز امر بسیار مهمی است که شخص باید با تلاش و زحمت به دنبال رسیدن به آن در نماز و هر عبادتی باشد. کسی که بیشتر ساعات عمر خود را در کارهای بیهوده و لهو و لعب می‌گذراند نمی‌تواند در نماز حضور قلب پیدا کند؛ زیرا به هر آنچه انسان مشغول باشد، قوه مخیله(که کارش خیال‌پردازی است) در نماز همان عمل را در نظرش جلوه می‌دهد و هر چه بخواهد حواس خود را جمع کند، موهومات و خیالات به سراغ او می‌آید و حواسش را متفرّق می‌گرداند، اما کسى که در همه وقت همه اعمال و افکارش بر طبق عقل و شرع انجام شود و هدفش در همه‌ی کارها تحصیل رضاى حق تعالى باشد، چنین کسى بخوبى می‌تواند بنابر عادت، خود را از موهومات و خیالات فاسد حفظ نماید و حضور قلب پیدا کند. آن وقت است که حالت خشوع و خضوع پیدا می‌کند.

با توجه به این مقدمه، باید دید که منشأ بی‌حالی در نماز ترک کدام یک از شرایط نماز است و با رعایت این شرایط است که می‌توان به نشاط لازم و حضور قلب در نماز دست یافت.[1]

(بیشتر…)